Mobbing. Nowe pojęcie czy nowe zjawisko?

Mobbing. Nowe pojęcie  czy nowe zjawisko? Autor: Ewa Ger

L.GRANT HR Consulting

Wiele innych północno – amerykańskich placówek naukowych podjęło próby badania tego zjawiska w ciągu ostatnich kilku lat.

W 1995 roku Louis Price Spratlen (University Ombudsman przy University of Washington) napisała artykuł pt.: Konflikt interpersonalny oraz okrutne i niesprawiedliwe traktowanie w uniwersyteckim miejscu pracy”, który został opublikowany w czasopiśmie „Violence and Victims”.

Jako okrutne i niesprawiedliwe traktowanie (workplace treatment) rozumie ona „zachowanie lub sytuacje – bez seksualnych i rasistowskich konotacji – będące dla odbiorcy nieprzyjemne, niepożądane, nierozsądne, niepoprawne, nadmierne lub pogwałcające prawa człowieka.

Dr Loraleigh Keashly (Academic Director, graduate program in dispute resolution, College of Urban, Labor and Metropolitan Affairs at Wayne State University) używa terminu „emotional abuse” w miejscu pracy. Autorka analizuje i podsumowuje badania przeprowadzone w latach 80 i 90 dwudziestego wieku dotyczące tego, co nazywa ona „wrogim werbalnym lub niewerbalnym zachowaniem (pozbawionym kontekstu seksualnego i rasowego), którego celem jest wymuszenie uległości i posłuszeństwa”.

Działania antymobbingowe

Działania antymobbingowe

wg -Partnerstwo i anty-partnerstwo w ochronie zdrowia

dr Artur Filipowicz SJ

Przed podjęciem działań antymobbingowych osoba musi mieć uzasadnione podejrzenie, że stała się celem ataków mobbera. Pierwsze objawy mobbingu trzeba traktować podobnie jak grypę, czyli działać szybko, kompleksowo i uodparniać się na perwersyjną manipulację ze strony mobbera. W związku z tym ważną jest rzeczą by zdobywać i propagować wiedzę na temat mobbingu, jego przejawów i skutków. Po prostu czytać i rozmawiać na ten temat.

By stawić czoło mobberowi osoba prześladowana musi być w dobrej formie psychicznej. Warto więc skorzystać z porad ekspertów od mobbingu, psychologa lub psychiatry, by odzyskać wewnętrzną równowagę.

Mając wsparcie psychiczne można przystąpić do obrony przed niesprawiedliwym agresorem. W jaki sposób? Proponuję następujące wskazówki praktyczne – swego rodzaju Dekalog ofiar mobbingu:

1. Bądź cierpliwy. Walka z mobbingiem jest długa, trudna i ciężka. Czas jednak gra na twoją stronę. Po krótkim okresie zniechęcenia i przygnębienia odnajdziesz siłę do życia, do uśmiechu, do pokonania swego mobbera.

2. Nie poddawaj się zniechęceniu i depresji. Konflikt w którym uczestniczysz nie zaistniał z twojej winy. Padłeś po prostu ofiarą sytuacji, która nie zależała od ciebie.

3. Nie myśl o braniu zwolnień i bezpłatnych urlopów. To niczego nie załatwia. Po powrocie do pracy zauważysz, że sprawy mają się gorzej. Jeśli już musisz wziąć urlop zdrowotny, to tylko w sytuacjach naprawdę koniecznych.

4. Nie myśl, że jesteś jedyny. Jesteś jednym z wielu. W USA aż 100.000 pracowników ochrony zdrowia pada rocznie ofiarą mobbingu.

5. Przygotuj się do stawienia oporu mobberowi. Przede wszystkim trzeba poszukać pomocy w miejscu pracy. Po prostu zwrócić się do inspektora pracy, kierownika odpowiedzialnego za sprawy personalne, do prawnika, lekarza zakładowego z prośbą o pisemną ocenę swej sytuacji zawodowej, zdrowotnej lub prawnej świadczącej o mobbingu.

6. Zbieraj dokumenty świadczące o mobbingu. Należy więc:

m      zbierać wszelkie dokumenty świadczące o mobbingu (listy, kserokopie);

m      sporządzać na piśmie ustne oświadczenia i wypowiedzi mobbera, żądając by je potwierdził swym podpisem;

m      prowadzić kalendarium zdarzeń, czyli zapisywać wszelkie wydarzenia świadczące o prześladowaniu psychicznym w pracy, z podaniem daty, godziny, miejsca, danych personalnych agresora, okoliczności, świadków (jeśli są). Poszukać świadków – nawet jeśli to trudne;

m      prowadzić kalendarium zdrowia, czyli zapisywać dostrzeżone u siebie dolegliwości psychosomatyczne i odmienne od dotychczasowych sposoby zachowania (zniechęcenie, brak ufności, poczucie bezwartościowości, nieużyteczności).

7. Poszukaj sojuszników. Trzeba znaleźć sprzymierzeńca w miejscu pracy. Może to będzie kolega lub przełożony (oczywiście jeśli nie jest mobberem). Warto postarać się pozyskać życzliwość najbliższego współpracownika mobbera (jest ich zawsze kilku). Nie można pozwolić sobie na izolację od reszty grupy. Przełamywać ją. Nawiązywać kontakty z innymi współpracownikami. Nie przyjmować roli „wyrzuconego poza margines”. Nie można też zaniedbywać prywatnych kontaktów z przyjaciółmi. Ważne jest też uświadamianie rodzinie, że jesteśmy ofiarami mobbingu. Ale nie należy przesadzać z mówieniem „w kółko” o swoich problemach w pracy. Na dłuższą metę zmęczy to najbliższych i przyjaciół, a ofiara może zostać sama.

8. Składaj doniesienia o podejmowanych względem ciebie działań mobbingowych. Tekst doniesienia powinien być napisany „chłodno” i rzeczowo, poparty faktami. Przesłany następnie do dyrekcji placówki medycznej, izby lekarskiej, pielęgniarskiej, związków zawodowych, kapelanów szpitala. Gdy to nie poskutkuje, warto odnieść się do gazet, prywatnych rozgłośni radiowych i telewizyjnych, do radnych lub wybranych przez siebie parlamentarzystów.

9. Zapisz się do jednego z istniejących Stowarzyszeń Antymobbingowych. Udzielają one bowiem pomocy prawnej i psychologicznej ofiarom mobbingu. W Polsce istnieje zaledwie kilka organizacji antymobbingowych, lecz wśród nich nie ma specyficznie medycznego stowarzyszenia. Może warto by się zastanowić, czy nie nadszedł czas by stworzyć w Polsce np. Medyczne Forum Antymmobingowe, którego celem byłaby walka z mobbingiem w polskiej służbie zdrowia?

10. Stosuj środki prawne w walce z mobbingiem. Trzeba jednak pamiętać, że w Polsce nie ma jeszcze żadnego prawa antymobbingowego. Proces cywilny może więc trwać długo – nawet kilka-kilkanaście. Trzeba wybrać sobie prawnika doświadczonego w procesach mobbingowych i uzbroić się w cierpliwość.

Mobbing robi karierę

Praca w biurze > Kariera i rozwój – 2009-06-23

Do kogo zwrócić się o pomoc w przypadku podejrzenia mobbingu? Przede wszystkim do bezpośredniego przełożonego (jeśli nie on jest mobberem). Jeśli to nie poskutkuje, należy zgłaszać problem „wyżej”, aż do skutku. Pracodawca jest odpowiedzialny za zwalczanie mobbingu, więc nie może takich sygnałów zignorować. W niektórych zakładach pracy istnieje specjalna polityka antymobbingowa, która określa sposób powoływania i działania komisji antymobbingowych, do których należy zgłaszać takie sprawy. Pomoc prawną i psychologiczną można znaleźć w stowarzyszeniach antymobbingowych, których w Polsce działa kilka. Przede wszystkim jednak trzeba o mobbingu rozmawiać, nie zostawać z problemem samemu – szukać wsparcia u kolegów, ewentualnie konsultować się z psychologiem lub działem HR – to jest najprostszy i najskuteczniejszy sposób pokrzyżowania szyków mobberowi, który dąży do izolacji ofiary. O mobbingu trzeba mówić także wtedy, gdy się jest jego świadkiem, czasem nawet wbrew woli jego ofiary, ponieważ często częścią tego zjawiska jest zastraszenie ofiary i paraliż jej zdolności obronnych (także samooszukiwanie się, zaprzeczanie)

Celem mobbera jest pozbycie się Ciebie z pracy

Marek Warecki i Wojciech Warecki

Zobaczyć mobbera i… nie umrzeć. Nowe podejście do mobbingu.

w psychologia.net.pl

To może się przydarzyć każdemu. Silnemu i słabemu. Nie jest prawdą, że spotyka głównie kobiety, pracowników młodych, albo z jakichś względów – słabszych. Badania dowodzą, że jeśli jesteś sprawny i przedsiębiorczy, równie dobrze na Twojej drodze może stanąć mobber.

Pamiętaj! Celem mobbera jest pozbycie się Ciebie z pracy i to w możliwe „najkrwawszy sposób”.