Biuro rzecznika (mediatora) akademickiego (University Ombudsman) na uniwersytecie amerykańskim

mediator akademickiBiuro rzecznika (mediatora)  akademickiego

(University Ombudsman)

na uniwersytecie amerykańskim

Na uniwersytetach amerykańskich na ogół istnieją Biura rzecznika (mediatora) akademickiego (University Ombudsman),

Są to biura na ogół 3 osobowe, otwarte dla wszystkich pracowników, naukowców, studentów i emerytów danego uniwersytetu. Biuro jest niezależną instancją rozwiązywania problemów, aby zapewnić, że wszyscy członkowie społeczności akademickiej są traktowani sprawiedliwie i uczciwie. Biuro może zapewnić poufnej i nieformalnej pomocy, aby pomóc rozwiązać problemy związane z pracą i nauką.

Członek środowiska akademickiego może omawiać zagadnienia i problemy z rzecznikiem/mediatorem, bez dalszego ujawniania sprawy lub jakichkolwiek formalnych działań. Może zdecydować się aby pozostać anonimowy. Następne kroki są zawsze określane przez zainteresowanych, w zależności od okoliczności i wyboru możliwej opcji postępowania.

Biuro rzecznika/mediatora przygotowuje roczny raport co ułatwia identyfikację problemów systemowych.

Biura działają zgodne z kodeksem etyki i standardami Międzynarodowego Stowarzyszenia Mediatorów.

Mediator jest niezależny i neutralny.

Jak mediator może pomóc ?

Do rzecznika/mediatora zgłaszają się członkowie środowiska akademickiego danej uczelni informując o sytuacjach, które przeszkadzają w efektywnej pracy lub nauce. Sprawy mogą dotyczyć kolegi, przełożonego lub współpracownika. Problemy mogą dotyczyć polityki kadrowej, konfliktów interpersonalnych, molestowania. Mediator może zaoferować obiektywne i bezstronne rozpatrzenie sprawy. Pomaga analizować i oceniać możliwości rozwiązywania konfliktów. Pod warunkiem, że wszystkie strony zgadzają się, mediator może ułatwić rozmowy na drodze wahadłowej dyplomacji, nieformalnej mediacji, lub neutralnej obecności w dyskusji.

Członkowie środowiska akademickiego korzystają często z biura rzecznika/mediatora ze względu na poufność działań i niezależność biuira od administracji uniwersytetu.

Zakres zainteresowań mediatora to :

dyskryminacja

mobbing

molestowanie seksualne

spory i konflikty interpersonalne

obowiązki w pracy

ocena pracy

niewłaściwe zachowanie

nadużycia władzy

niesprawiedliwe traktowanie

stresujące warunki pracy

marginalizacji pracy

postępowania i orzeczenia dyscyplinarne

obowiązki w pracy

Mediator

  • ocenia możliwości rozwiązania konfliktu
  • przygotowuje strategię rozmów
  • pomaga w pisaniu listu do odpowiednich instancji
  • nie jest adwokatem osoby uważającej się za pokrzywdzoną

Zalety mediacji

mediacja4

Mediacja – remedium na rozwiązywanie sporów?

piątek, 07 grudzień 2007, 09:10

Źródło: Przegląd prasy Bankier.pl

 

Efektywność i zalety mediacji

w porównaniu z postępowaniem sądowym i arbitrażem

EUROPEJSKI KODEKS POSTĘPOWANIA DLA MEDIATORÓW

mediacja3EUROPEJSKI KODEKS POSTĘPOWANIA DLA MEDIATORÓW

Niniejszy kodeks postępowania określa szereg zasad, do przestrzegania których poszczególni mediatorzy mogą się dobrowolnie, na swoją własną odpowiedzialność zobowiązać. Jest on przewidziany dla wszystkich rodzajów postępowania mediacyjnego w sprawach cywilnych i handlowych.

Organizacje oferujące usługi mediacyjne mogą również podjąć takie zobowiązanie poprzez zwrócenie się do mediatorów działających pod ich auspicjami z prośbą przestrzeganie kodeksu.

Organizacje mają możliwość udostępnienia informacji dotyczących środków podejmowanych na rzecz przestrzegania kodeksu przez poszczególnych mediatorów poprzez, na przykład, szkolenia, ocenę i nadzór.

Dla celów kodeksu mediacja określana jest jako każde postępowanie, w którym dwie lub więcej stron zgadzają się na wyznaczenie trzeciej strony, zwanej dalej mediatorem”, mającej pomóc stronom w samodzielnym rozwiązaniu sporu poprzez osiągnięcie porozumienia, niezależnie od tego jak ten proces może być nazwany lub powszechnie określany w poszczególnych państwach członkowskich.

Stosowanie kodeksu pozostaje bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego oraz przepisów regulujących poszczególne zawody.

Organizacje oferujące usługi mediacyjne mają możliwość opracowania bardziej szczegółowych kodeksów, dostosowanych do ich szczególnego kontekstu lub rodzajów świadczonych usług mediacyjnych, jak również w odniesieniu do konkretnych dziedzin, takich jak mediacje rodzinne lub konsumenckie.

  1. KOMPETENCJE I WYZNACZANIE MEDIATORÓW  
  1. Kompetencje

    Mediatorzy posiadają kompetencje i wiedzę w zakresie procesu mediacji. Istotne znaczenie mają odpowiednie szkolenia i stała aktualizacja uzyskanej wiedzy teoretycznej i praktycznej w dziedzinie mediacji, przy uwzględnieniu wszelkich istotnych standardów lub programów akredytacyjnych.

    2.Wyznaczanie

      Mediator przeprowadza konsultacje ze stronami celem wyboru odpowiednich terminów postępowania mediacyjnego. Przed przyjęciem nominacji mediator upewnia się, że posiada odpowiednie wykształcenie i kompetencje do jej prowadzenia oraz, na wniosek stron, ujawnia informacje dotyczące swojego wykształcenia i doświadczenia.

      3.Reklama/promocja usług mediacyjnych

      Mediatorzy mogą promować swoje usługi, jednak muszą to robić w sposób  profesjonalny, uczciwy i godny.

      2.NIEZALEŻNOŚĆ I BEZSTRONNOŚĆ  

      1. Niezależność i neutralność

        Mediatorowi nie wolno podejmować czynności przed ujawnieniem wszelkich okoliczności, które mogą podważać jego niezależność lub powodować konflikt interesów, albo też mogą być postrzegane jako takie. Bez ujawnienia tych okoliczności nie wolno mu także kontynuować wcześniej podjętych czynności.

        Obowiązek ujawniania takich informacji obowiązuje przez cały okres trwania postępowania mediacyjnego.

        Okoliczności takie obejmują:

        wszelkie osobiste lub biznesowe stosunki z jedną ze stron,

        wszelkie interesy finansowe lub inne, bezpośrednio lub pośrednio związane z wynikiem mediacji, lub

        mediator, lub inny przedstawiciel jego firmy, występowali w roli innej niż mediatora na rzecz jednej ze stron.

        W takich przypadkach mediator może przyjąć lub kontynuować mediację jedynie pod warunkiem, że jest pewien, że jest w stanie przeprowadzić mediację przy zachowaniu pełnej niezależności i neutralności, w celu zagwarantowania pełnej bezstronności oraz przy wyraźnej zgodzie stron.

        2.Bezstronność

        Mediator cały czas działa i stara się być postrzegany jako działający z zachowaniem bezstronności w stosunku do stron oraz stara się dbać w równej mierze o interesy wszystkich stron w procesie mediacji.

        3. POROZUMIENIE MEDIACYJNE, PROCEDURA, UGODA MEDIACYJNA I PŁATNOŚCI

        1.Procedura

        Mediator upewnia się, że strony mediacji rozumieją, czym charakteryzuje się proces mediacji oraz jaka jest w nim rola mediatora i stron.

        W szczególności mediator upewnia się, że przed rozpoczęciem mediacji strony zrozumiały i wyraźnie zgodziły się na warunki porozumienia mediacyjnego, uwzględniając w szczególności wszelkie stosowne przepisy odnoszące się do obowiązku zachowania poufności spoczywającym na mediatorze i stronach.

        Na wniosek stron porozumienie mediacyjne sporządza się na piśmie.

        Mediator prowadzi postępowanie w odpowiedni sposób, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, w tym ewentualną słabszą pozycję niektórych stron oraz zasadę państwa prawnego, wszelkie życzenia, które strony mogą wyrazić oraz potrzebę szybkiego rozstrzygnięcia sporu. Strony mogą uzgodnić z mediatorem, na podstawie zbioru zasad lub w inny sposób, sposób prowadzenia mediacji.

        Mediator, jeżeli uzna to za stosowne, może wysłuchać strony osobno.

        2.Sprawiedliwy proces

        Mediator gwarantuje stronom odpowiednie możliwości udziału w postępowaniu mediacyjnym.

        W stosownych przypadkach mediator informuje strony i może zakończyć postępowanie mediacyjne, jeżeli:

        zostaje osiągnięta ugoda, którą mediator uzna za niewykonalną lub bezprawnąw świetle okoliczności sprawy oraz kompetencji mediatora do dokonania takiej oceny, lub

        mediator uznaje, że jest mało prawdopodobne, że kontynuowanie mediacji doprowadzi do ugody.

        3.Zakończenie postępowania mediacyjnego

        Mediator podejmie wszelkie właściwe środki w celu zapewnienia, aby wszystkie  porozumienia były zawierane przez strony za ich świadomą zgodą opartą na wiedzy oraz aby wszystkie strony rozumiały warunki ugody.

        Strony mogą wycofać się z mediacji w każdym momencie bez podania uzasadnienia. Mediator może, na wniosek stron oraz w granicach swoich kompetencji, udzielić stronom informacji dotyczących metod sformalizowania ugody oraz możliwości nadania ich ugodzie klauzuli wykonalności.

        4.Płatności

        W przypadkach, gdy nie zostało to wcześniej określone, mediator musi zawsze dostarczyć stronom pełnych informacji dotyczących metody wynagrodzenia, którą ma zamiar zastosować. Mediator nie zgadza się na mediację przed zaakceptowaniem przez wszystkie zainteresowane strony zasad dotyczących jego wynagrodzenia. 

        5.POUFNOŚĆ

        Mediator utrzymuje w tajemnicy informacje pojawiające się w związku z procesem mediacyjnym, w tym fakt, że mediacja ma się odbyć lub że się odbyła, chyba żprawo stanowi inaczej lub ze względu na zasady porządku publicznego. Wszelkie informacje ujawnione jako poufne mediatorom przez jedną ze stron nie będą ujawniane innym stronom bez zgody strony, która ujawniła informacje, chyba że prawo stanowi inaczej.

        Alternatywne sposoby rozwiązywania sporów

        mediacja2

        Alternatywne sposoby rozwiązywania sporów – Prawo wspólnotowe

        Komisja Europejska 

        Unia Europejska jest bardzo zainteresowana alternatywnymi metodami rozwiązywania sporów

        Komisja Europejska opublikowała w kwietniu 2002 r. dokument do dyskusji na temat alternatywnych metod rozwiązywania sporów. W lipcu 2004 r. Komisja rozpoczęła wprowadzanie w życie kodeksu postępowania dla mediatorów , który został zatwierdzony i przyjęty przez dużą liczbę specjalistów do spraw mediacji, a w październiku 2004 r. Komisja przyjęła i przedłożyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Europejskiej projekt dyrektywy ramowej w sprawie mediacji.

        Zielona księga, kodeks postępowania oraz projekt dyrektywy stanowią część trwających obecnie prac Wspólnoty Europejskiej w dziedzinie stworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz, w szczególności, lepszego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Komisja stoi na stanowisku, że wspieranie wykorzystywania mediacji i innych alternatywnych metod rozwiązywania sporów (ADR) sprzyja rozwiązywaniu sporów, pozwala ograniczyć czas, uciążliwość i koszty postępowań sądowych, a tym samym pomaga obywatelom efektywnie korzystać ze swoich praw.

        Alternatywne metody rozwiązywania sporów, takie jak na przykład mediacja, pozwalają bowiem stronom na ponowne nawiązanie dialogu w celu znalezienia prawdziwego rozwiązania sporu w drodze negocjacji bez konieczności wchodzenia w konflikt i podejmowania konfrontacji, z której zwykle wychodzi jeden zwycięzca i jeden zwyciężony. Znaczenie takich rozwiązań jest bardzo widoczne na przykład w zakresie sporów rodzinnych, lecz ich potencjalna użyteczność jest bardzo szeroka również dla wielu innych rodzajów sporów.

         Mediacja jest coraz częściej wykorzystywana w bardziej złożonych sprawach handlowych, w których strony, mimo że zainteresowane rozwiązaniem konfliktu, chciałyby również zachować w miarę możliwości bieżące relacje handlowe. Mediacja staje się coraz bardziej popularną formą rozwiązywania sporów wynikających z błędów i wypadków medycznych, w których może się ona przyczynić się do przyjęcia innowacyjnych rozwiązań dla zaistniałych konfliktów, które dotyczą bardzo często drażliwych kwestii, oraz zapewnić atrakcyjne środki naprawcze, które mogą wykraczać poza kompetencje sądów.

        Wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie mediacji

        Wniosek Komisji został przyjęty przez kolegium komisarzy w październiku 2004 r. i następnie bezzwłocznie przekazany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Wniosek został opracowany po opublikowaniu Zielonej Księgi i opierał się na szeroko zakrojonych konsultacjach z osobami uczestniczącymi w procesie mediacji. Równocześnie z procesem przygotowawczym toczyły się prace nad kodeksem postępowania i w obu przypadkach często zaangażowane były te same osoby.

        Wniosek dotyczący dyrektywy ma na celu szersze wykorzystanie mediacji poprzez włączenie niektórych przepisów prawnych do systemów prawnych państw członkowskich. Przepisy te dotyczą przestrzegania wymogu poufności w procesie mediacji oraz w przypadku mediatorów występujących w charakterze świadków, egzekwowania porozumień osiągniętych w wyniku mediacji, zawieszania okresów wygaśnięcia i przedawnienia roszczeń w trakcie świadczenia usług mediacyjnych, a tym samym usunięcia potencjalnego czynnika zniechęcającego do stosowania mediacji, co nie wiąże się z próbą regulacji lub harmonizacji przepisów prawnych w państwach członkowskich, a zarazem stanowi zachętę do wdrażania norm i mechanizmów kontroli jakości w stosunku do świadczenia usług mediacyjnych oraz szkolenia mediatorów w oparciu o spójną podstawę w całej Unii.

        Komisja ma nadzieję, że przedmiotowa dyrektywa zostanie łatwiej i szybciej zatwierdzona i przyjęta, tak aby zachęcić do rozwijania kompetencji w zakresie świadczenia usług mediacyjnych na terytorium całej Unii Europejskiej oraz w znaczący sposób ułatwić obywatelom Europy dostęp do wymiaru sprawiedliwości we wszystkich państwach członkowskich.

         

        Postępowanie mediacyjne

        mediacja1

        Mobbing. Środki ochrony prawnej – Grzegorz Jędrejek. Wydawnictwo: Wolters Kluwer Polska – ABC , 2007 

        skanuj0031

        skanuj0032skanuj0033

        Zjawisko molestowania moralnego wśród naukowców

        g21721

        Molestowanie w pracy- Marie-France HIRIGOYEN, 2003. W drodze.

        skanuj0028

        skanuj0029

        Zjawisko mobbingu w bibliotekach

        g2172

        Zjawisko mobbingu w bibliotekach i sposoby walki z patologią

        Krystyna Wanik, Biblioteka Wydziału Nauk Społecznych, Uniwersytetu Wrocławskiego

        Inspiracją do napisania artykułu były osobiste doświadczenia oraz sygnały pochodzące z wielu bibliotek dotyczące nagminnego łamania zasad etyki zawodowej w tym tolerowania mobbingu we wszystkich jego postaciach i przejawach.

        Do typowych sytuacji należy „blokowanie” pracowników uzyskujących w zawodzie wysokie kwalifikacje, w celu niedopuszczenia ich do dominacji w zespole pracowniczym. Często na bezpośredniego przełożonego osoby z wyższymi kwalifikacjami (np. fachowca legitymującego się biegłą znajomością języka obcego, znaczącym dorobkiem naukowym i doktoratem) wyznacza się osobę mniej doświadczoną, bez wyższego wykształcenia, studiującą lub z niedawno uzyskanym tytułem magistra. Takie postępowanie osoba o wyższych kwalifikacjach – zazwyczaj słusznie – odbiera jako psychiczne szykanowanie.

        Jest to znana taktyka mobbingowa nastawiona na efekt w postaci poniżenia godności i spowodowania zwolnienia się z pracy ambitnego pracownika.

        Miała również miejsce sytuacja, gdy fachowiec z doktoratem, dużym dorobkiem naukowym i biegłą znajomością języka obcego chciał dodatkowo zdobyć uprawnienia bibliotekarza dyplomowanego. Kierownik działu, posiadający od kilkunastu lat uprawnienia bibliotekarza dyplomowanego, napisał temu pracownikowi kiepską opinię w celu zdyskredytowania jego zasług. W opisanych przypadkach pretekstem do mobbingowania ambitnego pracownika była obawa przed ewentualnością powierzenia mu w przyszłości funkcji kierowniczej w miejsce obecnego przełożonego.

        Kolejnym przykładem sytuacji mobbingowej jest brak sympatii kierownika do konkretnego pracownika, czego wyrazem jest „negatywne wyróżnianie”, czyli stosowanie względem niego surowszych kryteriów niż wobec innych osób.

        W jednej z bibliotek, wbrew wcześniejszym obietnicom awansowania po spełnieniu przez pracownicę warunku w postaci ukończenia studiów wyższych w zakresie bibliotekoznawstwa i informacji naukowej, kierownik nie wystąpił o jej awans na starszego bibliotekarza, twierdząc, że nie ma możliwości wysłania jej na 2. tygodniową praktykę do innej biblioteki. W tak zwanym międzyczasie wysłał na praktykę i awansował innego pracownika, nieposiadającego wymaganych w pracy bibliotecznej kwalifikacji. Jest to typowe działanie mobbingowe polegające na awansowaniu kogoś niezasłużenie, by pomniejszyć zasługi osoby wartej uznania. Akt złej woli kierownika, który celowo pozbawił pracownika awansu, spowodował u niego objawy ciężkiej nerwicy….

        Zjawisko mobbingu w bibliotekach i sposoby walki z patologią / Krystyna Wanik// W: Biuletyn EBIB [Dokument elektroniczny] / red. naczelny Bożena Bednarek-Michalska. – Nr 2/2007 (83) marzec. – Czasopismo elektroniczne. – [Warszawa] : Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich KWE, 2007.